A Lifelong Learning

Hindi ako mahilig magsulat, at mas lalong walang alam kung paano sisimulan ang storyang hindi ko masyadong natatandaan kung paano umusbong. Nakakatawa, I should have known it, kung alam ko lang na magsusulat ako ng kakornihan sa buhay sinimulan ko na sana nung una pa.

My experience will never be new to you. You may possibly be hearing the same story with your friends, or friends’ friend. Kay sana h’wag nyo akong husgahan upon sharing this…

It started when I decided to go abroad, kasagsagan ng kahirapan ng panahong yun. I have two kids, my wife and I rented in an apartment na medyo costly and as a man I ought to give food, shelter, clothing and education to my family. Mahirap maging sole bread winner sa pamilya; mahirap maging lalaki. Pero dahil pinalaki akong maging responsable, kaya kahit mahirap man pinatunayan ko na kaya ko.

Every man wants to have a convenient living for their family, at isa ako dun. Pero dahil hindi nga ako pinanganak na mayaman, kaya ko nalang tinikis at pinasyahang mangibang bayan – para kanino pa  ba’t ginawa ko to. Para sa pamilya.

To cut it shorter, nangibang bayan nga ako. Mahirap, malungkot, nakakatakot nung una, dalawa at tatlong buwan. Hindi ko gaanong kakilala ang mga tao, hindi ko maintindihan ang lingwahe ng mga tao. Puro sariling kayod, walang asawang maghahain, walang anak na hahalik, walang lasa ang pagkain. Pero kinaya ko lahat dahil desidido akong maiahon sa kahirapan ang pamilya ko. Kulang dose oras ang trabaho, bawal ang mataas na pahinga. 

Six months later, nakapag-adjust rin ako. May routine na ang araw-araw na gawain, may nakakausap narin na mga kaibigan. Pagnamimiss ang family, isang phone call lang at napapatawa na ako, nagiging light lahat agad ng mga trabaho.

Mabilis lumipas ang dalawang taon, umuwi ako at nagsimulang magtayo ng bahay. Hindi pa ako

 nakontento, siguro nga parte ng personalidad ng tao kadalasan ang hindi makontento. Bumalik na naman ako sa ibang bansa. Minsan mas nauuna ang pangangailangan sa pera kaya’t hindi ko nalang namamalayan na unti-unti ng lumalaki ang mga anak ko. Nabibigyan ko nga ng mas maginhawang buhay pero parang kulang, parang hindi ko nakikita ang paglaki nila, pag-uugali, hindi na ako ang nagdidisiplina. 

Dumating ang mga araw na naging madalang ang komunikasyon namin ng asawa ko, mas naging marami ang mga kaibigan – alam nyo na siguro ang kasunod, maraming temptasyon. Dati rati hindi ako tinatamaan nito, pero sa ikalawang balik ko parang medyo nadadala na ako. Pilit kong tinatama ang maling konseptong bumabalot pero matagal pa bago ako makakauwi. Hindi naglaon natamaan na talaga.

Minsan napasama ako sa gimmick ng mga kaibigan, may ipinakilalang pinay, may asawa rin. Hindi ako nanligaw basta nagkaintindihan nalang at nangyari nga. Hindi ko  inaasahang magagawa kong magloko sa asawa ko pero dumating sa puntong napasubo ako. Nakokonsensya ako, kahit na yong naging kerida ko pero sabi nga sanayan lang yan. Hindi mabubuking kung walang magsasalita. 

Nakakapangilabot pero naging ahas ako sa marriage ko. Alam kong mali pero nahihirapan na akong itama. Parang naging bisyo rin yon saken nung mga panahon na yon.  Hindi ko namamalayan na mas lalo na akong lumalayo sa pamilya ko. Hanggang dumating pa sa punto na naiinis na ako pagtinatawagan ako ng asawa ko para kumustahin, nakakainis dahil nakakakonsensya. 

Lumalim pa ang samahan ko sa isa, naging maasikaso kasi sya at marunong din umalaga, natutugunan nya rin ang mga pangangailangan ko. Naging payak ang isipan ko, masyadong makamundo. 

Isang araw hindi ko alam kung panu nalaman ng misis ko ang kalokohan ko, basta nalaman niya narin lang. Alam nya kung kailan ako nagsisinungaling at kung kalian hindi. Sa pag-uwi ko wala na akong pamilyang nadatnan sa bahay. Ang masaganang buhay na pinapangarap ko sa pamilya ko noon, ngayon wasak na. Umuwi yong asawa ko sa probinsya nila, pilit kong sinusuyo pero matigas sya. Dun naman sa naging kinakasama ko sa labas, pinutol ko narin ang ugnayan namin dahil higit na mas dapat naming pagtuonan ng pansin ang mga pamilya namin.

Isang araw narinig ko nalang na yong dating kasintahan ng misis ko ay nagpaparamdam na ulit sa kanya. Natatakot ako nun baka gantihan ako ng asawa ko. Hindi ko mahawakan at madalaw man lang ang mga anak ko, umabot narin ng ilang buwan  na walang naging direksyon ang buhay ko.

Kung paano ako nagtaksil, ganun rin ang pagbabayad. 

Hanggang ngayon pilit ko paring tinatama ang mali ko, nung isang taon pa kami nagkahiwalay ng misis ko ‘january’ at ngayon ipinagdarasal ko parin na maging maayos na ang lahat. Sa awa ng Diyos hindi rin naging sila ng misis ko at ng ex nya.

 Pasensysa na, this isn’t a love story with beautiful and colorful endings but my story hasn’t ended yet, habang may buhay, I know I still have all my life to correct my mistakes. I won’t give up on this marriage easily. I have committed my sins and there’s no way I won’t be paying for it, hanggang ngayon pinagbabayaran ko parin at tanggap ko yon.

Hindi na ulit ako lumabas pa ng bansa, kaya naman pala akong i-hire ng mga employer sa Pilipinas, hindi gaano ang sweldo bilang web designer pero mas magaan sa loob. Pero mas magaan sana kung andito ang pamilya kasama ko. Hindi ko sinasabing pagnagtatrabaho ka sa Pinas eh wala ng temptasyon, mali,kahit saan naglilipana lang yan. Ang naging kulang na kulang ko lang is the “Faith” and “Pray” kaya siguro naging marupok ako ng minsan. 

Marriage isn’t a play; once committed, it must be taken cared forever. Never fail to seek for HIS guidance, dahil dito ako nagkulang. Marriage is sacred, and no one is entitled to play with it and file annulment when you two get no good with each other. Never ask for marriage for shallow reasons. Keep it ‘coz it’s the greatest blessings and wealth we’ll ever have, not the money. 

This is my life and hope you learn from it.

Photo source: google

                                                                                                Source: J.L.